Bomen zijn niet alleen natuur.
Ze zijn evenzeer cultuur.
In het oerwoud is de boom naamloos onderdeel van blinde woekering.
De mens heeft de boom apart gezet.
Hij plant een boom bij het huis, bij het water,
Aan weerszijden van de weg.
Ik heb tuinen en parken aangelegd, zegt koning Salomo
en ze met allerlei fruitbomen vol geplant.
Bomen hebben namen gekregen.
Iedere boom is levensboom,
Sappen worden omhoog gezogen door de schors.
Groei speelt zich af vanbinnen, in het verborgene.
Groei is onzichtbaar, onhoorbaar.
Jaarringen zijn de traagst denkbare zandlopers.
Wie een boom plant,
gaat een verbond aan met de tijd
en leert wat geduld is
Plant een boom,
als een kind geboren wordt.
Dan zie je ze samen groeien.
Het kind snel, de boom langzamer.
Maar hij wordt groter dan het kind, de vrouw de man
en leeft langer.
Laat de bomen leven.
Maar laat ze ook sterven als hun tijd is gekomen.
Laat dendrologen zieke bomen genezen.
Maar houd stervende bomen niet in leven
tegen hun wet en wil,
met injecties en ijzeren hoepels om hun stam.
Oudere mensen zeggen:
”Eens stond hier de linde op het plein”.
Ook dat is goed.
Ook bomen zijn eindig.
Wie regelmatig aandacht schenkt aan bomen, kan zich er sterk mee verbonden gaan voelen. Je kunt overeenkomsten gaan beleven tussen de ontwikkeling van bomen en onze ontwikkeling als mens. Wat wij met vallen en opstaan op een bewuste manier in onszelf trachten te ontwikkelen, leven de bomen ons voor in grote rust, met eindeloos geduld. Bomen kunnen voorbeelden worden en ons vertrouwen geven in ontwikkeling.
(Bert Voorhoeve)
